هم دنیا را ببخشید، و هم مردمانش را

 

پس ببخشید تمام دل گیری های زمانه را.
هم دنیا را ببخشید، و هم مردمانش را.
دل های شما جایگاه مهربانی خداست.
با لجاجت های کودکانه مان جای عشق و محبت را… جای دوستی ها را، آنقدر تنگ نکنیم که عشق، مجبور شود از خانه ی دل ما کوچ کند.
آن کسی که روزگاری دوست داشته ایم را، هنوز دوست بداریم… حتی اگر امروز دلش در خانه ی دیگری می تپد
بیایم چشم هایمان را باز کنیم. ما با عشق پا به این دنیا گذاشته ایم. نقابی که روزگار روی چهره هامان گذاشته را برداریم.
مطمئن باشید یک روزی… یک جایی.. آن کسی که انتظارش را داشتید؛ عاشق همین چهره ی ساده و بی نقاب شما می شود..
بخشی از نوشته ی{ علیرضا اسفندیاری }