پدر

گرچه خانه ما از آینه نبود؛
اما خسته‏ ترین مهربانی عالم، در آینه چشمان مردانه‏ ات،
کودکی‏ هایم را بدرقه کرد، تا امروز به معنای تو برسم.
می‏خواهم بگویم،
ببخش اگر پای تک درخت حیاطمان، پنهانی، غصه‏ هایی را خوردی که مال تو نبودند!
ببخش اگر ناخن‏های ضرب‏ دیده ‏ات را ندیدم که لای درهای بسته روزگار، مانده بود
و ببخش اگر همیشه،
پیش از رسیدن تو، خواب بودم؛
اما امروز، بیدارتر از همیشه، آمده‏ ام
تا به جای آویختن بر شانه تو، بوسه بر بلندای پیشانی‏ات بزنم.
سایه ‏ات کم مباد ای پدرم…
تو بهترین بابای ممکن برای نگینت هستی…دوست دارم